Mens en medemens: casus: eerste mening

"Quota voor vrouwelijke topambtenaren zijn verboden en vernederend"

21/02/12, 13u24

© belga. Ben Weyts.

N-VA-Kamerlid Ben Weyts heeft kritiek op het voorstel van staatssecretaris voor Ambtenarenzaken Hendrik Bogaert (CD&V) om quota in te voeren voor het aantal vrouwelijke topambtenaren. Dergelijke quota zijn "verboden" en bovendien "vernederend", zegt Weyts.

Om iets te doen aan het lage aantal vrouwelijke topambtenaren op federaal niveau, denkt staatssecretaris Bogaert aan de invoering van quota. Zo zou één op de drie van de 150 hoogste ambtenaren een vrouw moeten zijn. Dat heeft hij vanochtend gezegd op Twizz radio.
 
Onbesuisd
"Een onbesuisde reactie", zo reageert N-VA'er Ben Weyts. "Quota voor vrouwen of mannen zijn verboden door het Europees Hof van Justitie. Positieve discriminatie is ook discriminatie en dus niet toegestaan", aldus Weyts.
 
Volgens Weyts kan Bogaert beter een voorbeeld nemen aan het Vlaamse niveau, waar gewerkt wordt met streefcijfers en waar intussen een kwart van de topambtenaren vrouw is. "Er wordt ook gewerkt met een emancipatieambtenaar die specifieke acties organiseert voor ondervertegenwoordigde doelgroepen", aldus Weyts.
 
Geen positieve discriminatie
Wanneer bij sollicitaties twee kandidaten gelijk gerangschikt worden, krijgt de kandidaat van de ondervertegenwoordigde groep voorrang. "Dat is geen positieve discriminatie. Positieve discriminatie is dat je zegt dat de persoon uit de doelgroep automatisch wordt benoemd tot je aan een bepaald quotum komt", luidt het.
 
Daarnaast zijn quota volgens Weyts ronduit "vernederend" voor vrouwen. "Net als iedereen willen zij geselecteerd worden omwille van hun kennis en talent, niet omwille van hun geslacht." (belga/adb)

De Persgroep Digital, adb. (2012, 21 februari). Opgeroepen op april 24, 2014, van De Morgen:

http://www.demorgen.be/dm/nl/989/Binnenland/article/detail/1397804/2012/02/21/Quota-voor-vrouwelijke-topambtenaren-zijn-verboden-en-vernederend.dhtml

Ik heb de casus 'Quota voor vrouwen en positieve discriminatie' gekozen. Ik vind dat dit niet kan. Ik snap wel dat men meer vrouwen voor topfuncties wil, maar de eerste voorwaarde om een topfunctie te bekleden zou altijd 'bekwaamheid' moeten zijn, niet het geslacht. Dat men bij twee kandidaten (verschillend van geslacht) die even geschikt zijn voor de job, kiest voor de persoon met het geslacht die ondervertegenwoordigd is, daar heb ik wel begrip voor.

Mens en lijden: filmverwerking "Oscar et la dame Rose" : brief naar vriend

Hey hey,

ik heb deze week de film "Oscar et la dame Rose" gezien (als opdracht voor het vak 'Religie, zingeving en levensbeschouwing') en ik dacht dat jij er misschien ook wel iets aan zou hebben. 

De film handelt over een 10- jarige jongen, Oscar, die kanker heeft. Hij hoort de dokter tegen zijn ouders zeggen dat de behandeling niet werkt en zal worden stopgezet. Maar dat is niet wat hem het meest pijn doet. Hij heeft meer problemen met het feit dat zijn ouders niet eerlijk kunnen zijn tegen hem en dat ze niet over de situatie willen praten. Maar hij heeft iemand gevonden die wel over al deze zaken met hem wil praten, de 'Roze Dame'. Hij heeft haar ontmoet in de gangen van het ziekenhuis waarin hij verblijft en zijn wens is dat hij iedere dag met haar kan praten. De dokter zorgt dat zijn wens uitkomt, gezien de 'Roze Dame' de enige persoon is met wie Oscar wil praten. Iedere dag komt ze langs en ze laat Oscar iedere dag beleven alsof er 10 jaren voorbij gegaan zijn, dus iedere dag is hij 10 jaar ouder. Hij begint dus als kind van 10, de volgende dag is hij tiener/puber en dan wordt hij verliefd, samengaand met zijn eerste kus. Zo toont de regisseur bij iedere dag de kenmerken van de levensfase van die dag, vb. trouwen als twintiger, midlifecrisis als veertiger. Dit is echt leuk in beeld gebracht. Ook het beeld  tegenover God dat doorheen de levensfasen verandert is goed uitgewerkt. Het doet je zelf nadenken over al deze zaken. 

De film toont naast Oscar die ziek is, ook de anderen uit zijn omgeving die omgaan met deze situatie. En zoals in het echte leven ook het geval is, gaat ieder personage daar op zijn eigen manier mee om. Omdat de film niet al te 'zwaar' zou zijn, worden hier en daar ook nog wat grappige scènes gebruikt om het luchtiger te houden. Dit maakt het ideaal om in de klas te tonen (vanaf het derde leerjaar), wat wel van pas kan komen voor jou. Wanneer je het over rouwen of lijden hebt, kan je misschien wel iets uit deze film halen om te verwerken in je klas. Ook kan je deze film gebruiken wanneer ( een familielid van) 1 van je leerlingen ernstig ziek wordt. Je kan ook kiezen om de film op zijn geheel in je klas te tonen, gezien hij geschikt is voor kinderen vanaf 6 jaar (volgens het cd-doosje toch).

Wel, bekijk hem eens en laat mij weten wat je ervan vindt.

tjaaw tjaaw, mate, tot de volgende

Mens en lijden: filmverwerking "Oscar et la dame Rose" (sjabloon)

Filmverwerking: “Oscar et la dame Rose”

·        *  Vat je eigen mening over de film samen in drie kernwoorden:

Grappig, ontroerend, origineel

·       *   Is wat in de film aan bod komt (onderlinge relaties, gevoelens, ideeën) herkenbaar voor jou? Wat is wel herkenbaar? Wat niet?

Herkenbaar:

De onmacht van de ouders als ze weten dat hun zoon zal sterven.

De verschillende levensfasen van Oscar, elk met hun kenmerken:

-          Tienerjaren: verliefdheid, jaloezie, imponeren

-          Twintigerjaren: trouwen met je grote liefde

-          Dertigerjaren: gelukkig zijn (met je grote liefde)

è De andere levensfasen lijken mij ook juist gekenmerkt, maar daar kan ik mij niet over uitspreken gezien ik mij zelf nog niet in die levensfasen heb bevonden.

Niet-herkenbaar:

De afstandelijkheid van dokters en verpleegsters tegenover de zieke kinderen: ik kan me niet voorstellen dat ik zo zou reageren, want ik weet van mezelf dat ik meestal emotioneel en betrokken ben. Misschien net daarom dat dit geen goede job zou zijn voor mij (dokter of verpleegster), omdat ik TE betrokken zou zijn.

 * Kies drie scènes uit de film die je hebben aangesproken (positief of negatief). Beschrijf ze zo duidelijk mogelijk en noteer per scène welke gevoelens voor jou de overhand hadden.

Beschrijving scène 1:

“Wanneer de ouders het slechte nieuws te horen krijgen.”

De ouders zitten bij de dokter, Oscar heeft gezien dat zijn ouders er zijn en gaat gaan luistervinken. De dokter vertelt het nieuws dat de nieuwe behandeling niet aanslaat. De vader wil hoop, wil nog niet opgeven, wil de behandeling verder zetten. De moeder weent. De ouders zijn verrast dat de dokter nog niks tegen Oscar gezegd heeft. De dokter wil dat de ouders naar Oscar toe gaan, maar ze willen nog niet (omdat ze het nog niet aankunnen). Oscar heeft alles gehoord en is teleurgesteld in zijn ouders en de dokter (en moet het nieuws zelf ook verwerken). Hij moet zich verstoppen, want er komt iemand. Hij kruipt in de bezemkast, maar kan er niet terug uit. Hij valt in slaap en droomt over het gesprek dat hij zonet gehoord heeft tussen zijn ouders en de dokter.

Gevoelens bij scène 1:

Ik voelde mee met de ouders, het moet ongelooflijk moeilijk zijn om zoiets te moeten horen. Ik was ook blij dat ik het zelf nog niet heb moeten meemaken (en ik hoop ook dat ik het nooit hoef mee te maken, ik denk dat dat 1 van de moeilijkste dingen in het leven is: beseffen dat je je kind moet afgeven). De onmacht tegenover de dood, want niemand ontkomt eraan.

Hoewel ik de reactie van de ouders begreep om nog niet met hun zoon geconfronteerd te worden, maakte het me ook boos. Want op dat moment heeft je zoon je nodig, heb je weinig tijd over om met je zoon door te brengen. Ik denk dat ik geen moment meer van zijn zijde zou wijken, dat ik alle tijd die er nog is met hem zou doorbrengen. Ook al zou dit moeilijk zijn voor mij, ook al zou ik zelf enorm verdrietig zijn. Kinderen voelen zelf wel wat er gebeurt, ik ben ervan overtuigd dat je best gewoon eerlijk kan zijn in zulke situaties. Dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan.

Beschrijving scène 2:

“Eerste contact tussen ouders en Oscar na het gesprek met de dokter.”

De ouders zien Oscar in de gang, ze vragen hem iets en Oscar loopt weg (naar zijn kamer). Oscar vraagt zijn ouders: “Waren jullie hier eerder deze week?” (terwijl hij het antwoord al weet). Gewoon om te weten of ze eerlijk zullen zijn. Maar ze ontkennen alles, ze liegen dus gewoon in zijn gezicht. Oscar is boos en laat dit ook merken door volgende zaken:

-          “Ouders kan je niet wisselen, jammer genoeg.”

-          “Hopelijk is deze cadeau beter dan de vorige keer.”

Zijn ouders begrijpen het niet en kijken elkaar aan. Ze weten niet hoe ze moeten reageren op Oscar. Ze geven hem een draagbare cd-speler met de muziek van de balletvoorstelling ‘De Notenkraker’. Hij stopt de ‘oortjes’ meteen in (ik denk meer omdat hij zijn ouders niet meer zou horen dan dat hij effectief naar de muziek wil luisteren). Zijn ouders vragen of hij dit nu wil doen, wanneer zij er nog zijn. Oscar antwoord met de vraag: “Waarom niet? Moeten jullie mij wat zeggen, misschien?” Terug ontkennen de ouders. Oscar beluistert de volledige cd, en ondertussen weten de ouders niet hoe ze zich moeten gedragen in deze situatie. Oscar is klaar met luisteren en zegt dat hij wil slapen. Zijn moeder houdt hem stevig vast, zegt dat ze van hem houdt. Oscar scheept haar af door te zeggen dat ze hem pijn doen. Zijn moeder wil haar liefde nogmaals uitdrukken (waarschijnlijk omdat ze weet dat ze hem zal verliezen). Oscar draait zich weg van haar, duwt zijn gezicht tegen zijn kussen en weent (net niet).

Gevoelens bij scène 2:

Ik voelde het verdriet van Oscar, ik had zelf tranen in de ogen op het einde. Had ik op dat moment mijn zoon in mijn armen gehad dan had ik hem tegen me aangedrukt en geknuffeld. De liefde van de moeder voor haar kind, diezelfde liefde voel ik ook. Ik leefde ook mee met de onmacht die de ouders hadden, je wil iets doen, maar je kan niet, je staat machteloos (tegenover de dood heb je geen antwoord; het doet altijd pijn om te beseffen dat je iemand moet verliezen). Toen de ouders tot 2 maal toe ontkenden, voelde ik onbegrip tegenover de ouders. Oscar gaf hen de kans om eerlijk te zijn en ze hebben tegen hem gelogen. Dit moet aangevoeld hebben als verraad, dat de personen die het belangrijkst voor hem zijn, de personen zijn die tegen hem liegen.  Hoe moeilijk het waarschijnlijk ook is, ik denk dat ik eerlijk zou zijn. En als je het niet kan zeggen, dan kan je het bijvoorbeeld ook schrijven. Het is de communicatie op zich die belangrijk is, niet noodzakelijk de manier van communiceren. En met je eigen kind zou je altijd moeten kunnen communiceren, hoe moeilijk het onderwerp ook is. Aan de andere kant weet ik zelf niet zeker of ik het zou kunnen, maar ik hoop dat ik altijd op een eerlijke manier zal kunnen communiceren met mijn kinderen.

Beschrijving scène 3:

“De Notenkraker”

De ‘Roze Dame’ ziet de cd van ‘De Notenkraker’ in de kamer van Oscar. Oscar zegt dat het ‘hun liedje’ is, van hem en Peggy (zijn vriendinnetje). De worstelaar lacht en vertelt het verhaal van een worstel-vriendin van haar, die zichzelf ‘De Notenkraker’ noemde. We zien de worstel-vriendin in een tutu, terwijl ze in een worstelring staat. Ze kraakt een kokosnoot met haar billen, ze danst ballet en verslaat zo haar tegenstanders (en ook de scheidsrechter). De ‘Roze Dame’ vertelt dat haar vriendin eigenlijk geen worstelaar wou zijn, maar dat ze een ballet-ster wou zijn. Maar niemand wou met haar dansen. Haar worstelwedstrijden stopten pas wanneer haar dans-act gedaan was.

Gevoelens bij scène 3:

Ik vond het vooral grappig, ik heb gelachen. Het is een leuke manier om aan kinderen duidelijk te maken wat “De Notenkraker” eigenlijk is. “De Notenkraker” is een bekende balletvoorstelling en deze scène verwees daar (op een ludieke manier) naar. Maar het is zo concreet en visueel dat kinderen het zullen onthouden, dat het zal blijven hangen.

Het zijn deze luchtige momenten die ervoor zorgen dat je emoties niet overbelast geraken, je kan je hoofd eens leeg maken tijdens deze humoristische momenten.

* Op welke manier hebben de drie scènes die je hierboven vermelde met je eigen levenservaring/levensvisie te maken?

1)      Ik zou net hetzelfde reageren als de ouders, niet willen geloven dat er niks meer aan te doen is, dat mijn kind gaat sterven. Ikzelf zou (denk ik) wel naar mijn zoon gaan, gezien er zo weinig tijd meer over is met hem. Ik zou bij hem willen zijn. Ik weet niet of ik in staat zou zijn om het hem te zeggen of om met hem over de dood te praten, maar ik zou toch proberen. Maar ik denk dat je pas weet hoe je zou reageren wanneer het je overkomt. En ik hoop dat ik nooit hoef te weten wat mijn reactie zou zijn, ik hoop dat ik nooit in zo’n situatie zal terechtkomen. Ruimer gezien: iedere mens verliest ooit iemand in zijn leven. Dan moet ik toegeven dat ik reageer zoals de moeder; wenen, machteloosheid voelen en ook boosheid (“waarom moet dit mij overkomen?”). En ik verwerk verdriet ook liever alleen. Eigenlijk zou ik het liefst hebben dat iemand mij op die moment vastpakt en troost, maar waarschijnlijk zou ik de ander al weggeduwd hebben. Klinkt tegenstrijdig (en dat is het ook), maar wat ik op die moment zeg, is niet hetzelfde als wat ik wil dat er gebeurt.

2)      Deze scène sluit dicht tegen mijn visie aan. Ik vind dat je zo eerlijk mogelijk moet zijn, zeker tegenover je kinderen. Hier geeft Oscar zijn ouders tot 2 keer toe de kans om erover te praten, maar ze zwijgen liever. Erger nog, ze liegen. Ik begrijp dat hij boos is op hen, teleurgesteld. Ik zou net zo reageren. Ook al besef ik, nu ik ouder ben, dat sommige onderwerpen moeilijk zijn om te bespreken; dat je soms liever niks zegt of liegt dan over iets te praten waarover je eigenlijk niet kan praten. Maar je kind is het allerbelangrijkste, dus je kind zou op plaats 1 moeten komen. Dan is er maar 1 ding mogelijk, nl. eerlijk zijn; hoe moeilijk dat ook mag zijn. Ik heb me voorgenomen om zo weinig mogelijk te liegen, zelfs leugens die onschuldig lijken, vb. je kan geen koekje meer eten, want de koekjes zijn op (terwijl je kast vol dozen koekjes staat).  Waarom niet gewoon eerlijk zijn en zeggen: “ik heb gezegd 2 koekjes, en je hebt er 2 gekregen. Je krijgt er geen meer vandaag.”? Waarom hebben wij het zo moeilijk om gewoon eerlijk te zijn? Het lijkt zo simpel, maar toch kiezen we ervoor om te liegen.

De onmacht van de ouders begrijp ik ook: ze zitten met hun eigen gevoelens in een knoop, maar willen tegelijk hun kind vasthouden, liefhebben. Ze raken verward door de signalen die Oscar zendt. Want op diezelfde moment stroken deze signalen met wat zij voelen. Het is verwarrend om zelf 1 emotie door te maken en te zien dat de ander een andere emotie doormaakt. Want welke emotie is dan belangrijker: moeten ze blijven tonen dat ze hem graag zien, of moeten ze zich afvragen waarom hij zich zo gedraagt? Ik denk dat dit voor iedereen wel herkenbaar is, de keuze tussen jezelf en de ander; de keuze tussen de ander zijn emotie laten beleven en die van jezelf opzij schuiven, of omgekeerd.

3)      Als je de scène zelf bekijkt, heeft ze weinig te maken met de levensvisie. Maar wanneer je bekijkt waarom de regisseur ze gebruikt, dan kom je wel in de buurt van mijn levensvisie. De regisseur gebruikt deze scène om humor in de film te brengen. En ik ben ervan overtuigd dat humor een positief effect heeft, ook bij zieke mensen. Hoe moeilijk ik het ook heb, wanneer ik lachende mensen hoor, mijn kinderen hoor lachen,… dan kan ik mijn eigen lach moeilijk onderdrukken (en dat hoeft ook niet). Want ik vind het ook logisch dat je blij kan zijn tijdens droevigere, moeilijker periodes. Je hebt die blijheid, die humor nodig om door te kunnen gaan. Zelfs tijdens het rouwen om een overledene zou er plaats moeten kunnen zijn om ook te lachen. Hoewel we dit zelden doen, want we zijn ‘beleefde en welopgevoede’ mensen. Ik vind het logisch dat je meerdere gevoelens op 1 moment kunt doormaken, waarom is het dan niet aanvaardbaar om deze te tonen (allemaal, in al hun façetten)?

* Wat wil de regisseur van de film ons duidelijk maken? Wat is volgens jou de boodschap die door de film wordt overgebracht?

Ik heb er verschillende boodschappen uit gehaald:

- Eerlijk zijn tegenover de personen die je graag ziet, want misschien is er geen tijd meer om alles terug goed te maken.

- Geniet van de tijd die er nog is (m.a.w. geniet iedere dag van elkaar en van het leven, want je weet niet hoeveel tijd je nog hebt).

- je moet altijd positief proberen zijn, altijd blijven hopen, altijd blijven vechten, altijd blijven lachen.

- beeld van God verandert doorheen het leven van een mens

Maar de belangrijkste in deze film:

- sterven / lijden hoeft niet negatief te zijn

- omringd door liefde (van God, dierbaren,…) kun je makkelijker aanvaarden dat je sterft, dat een dierbare sterft.

* Wat zijn de gelijkenissen en de verschillen tussen jouw visie en die van de filmmaker op de behandelde thema’s (afhankelijk van de film die je koos kan dit zijn m.b.t. geloof, omgaan met de natuur, relaties, lijden)?

Gelijkenissen:

Ik hou van de manier waarop Oscar God ziet, als een soort vriend waarmee hij kan communiceren, waar hij brieven kan naar schrijven. Ik zag (en soms nog steeds) God ook zo: weten dat er iemand is, waaraan je alles kan vertellen en die je niks verwijt, die jou niet beoordeeld. Dit is een geruststellende gedachte, wanneer er niemand anders is met wie je je gedachten kan delen.

God is er niet om keuzes te maken, dit doe je zelf. Maar Hij is er wel wanneer je Hem nodig zou hebben.

Verschillen

Ik ben nog altijd niet overtuigd dat wanneer je eigen kind sterft, dat dit dan ook positief kan zijn. Bij oudere mensen, die al een volledig leven gehad hebben, kan ik daar vrede mee nemen. Maar bij kinderen of jongeren stel ik mij toch steeds de vraag: “Hoe kan zoiets gebeuren, wat is daar de zin van?” Ook wanneer ik te horen zou krijgen dat ik nu zelf zou sterven: ik heb het gevoel dat ik nog niet alles gehad heb wat ik uit mijn leven zou kunnen halen, dat er nog teveel zaken zijn die ‘onafgewerkt’ zijn.

Mens en lijden: filmverwerking "Oscar et la dame Rose" : korte samenvatting

Ik heb de film "Oscar et la dame Rose" bekeken. Ik had een dubbel gevoel bij de film: op sommige momenten dacht ik "oh jee, gaat het de volledige film zo zijn?" (vooral dan bij de 'worstelscenes'), maar ik heb me voorgenomen om de film op zijn geheel te zien en niet in afzonderlijke scenes. Ik ben dan tot het besluit gekomen dat die 'worstelscenes' in de film horen; om een evenwicht te hebben tussen humor en ernst, omdat het bij het personage Rose past om haar verhalen op die manier over te brengen op Oscar (een jongen van 10). Ik vond vooral het idee leuk en origineel om de jongen zijn leven te laten leven in 12 dagen. Iedere dag mocht hij 10 jaar ouder zijn (op dag 1 was hij dus nog een kind, op dag 2 een tiener,...). En bij die verschillende levensfasen horen verschillende ervaringen en problemen en die beleefde hij ook (als tiener: verliefdheid en lichamelijkheid; als twintiger: kiezen voor zijn grote liefde,...). Na iedere dag mocht hij dan een brief schrijven naar God; met wat hij had meegemaakt, wat hij daarvan vond en welke wens hij had. Daardoor werd duidelijk dat wij doorheen ons leven niet enkel verschillende ervaringen hebben met mensen, de wereld om ons heen, maar dat wij ook telkens op een andere manier tegenover God en geloof kunnen aan kijken.

De film draait niet enkel om hoe de jongen omgaat met zijn ziekte, maar toont ook hoe verschillende mensen omgaan met de jongen (en zijn ziekte). De film geeft duidelijk weer dat er niet 1 manier is om te lijden, maar dat iedere mens dit persoonlijk doet.

De film maakt dat je na het bekijken ervan zelf begint na te denken over hoe je tegenover dood, lijden, God,... staat. Het is een film die handelt over een ernstige materie (nl. de ziekte van een kind), maar die toch ook met een portie humor wordt gebracht, waardoor je niet (constant) bij de keel gegrepen wordt. Je blijft na de film niet met een negatief gevoel zitten, maar je denkt wel na over wat je net gezien hebt. Dit is een perfecte balans. Door die luchtigheid en het gebruiken van beeldtaal is het ook een film dat je met (oudere) kinderen kan zien. 

Mens en lijden: op welke manier reageren mensen als ze met lijden geconfronteerd worden?

* De trailer van Planta 4A:
De kinderen nemen hun lijden met humor op, vooral Miguel Angel lijkt het allemaal luchtig op te nemen. Zoals bijvoorbeeld bij zijn nieuwe kamergenoot, of bij het afscheid nemen van Antonio waar hij de jongen uitnodigt zijn "nieuwe" been te tonen en met enkele grappen de 'modeshow' van commentaar voorziet.

* Afscheid van pasgeboren leven:
Een wereld van verschil met het vorige fragment. Ik kon het verdriet van de ouders meevoelen, mijn haren kwamen recht tijdens het zien van dit fragment. Misschien omdat het dichter aansluit bij mijn leefwereld, want wanneer je zelf kinderen hebt, is je grootste angst het verliezen van 1 van hen. De ouders wilden hetzelfde voor hun tweede kind als voor hun eerste kind, nl. het doopsel. Wat ik enorm bewonder, is dat ze hun eerste kind er zo openlijk bij betrekken, dat ze haar laten beleven dat ze een broertje heeft. De doop betekende ook voor de ouders dat hun beide kinderen verbonden werden (in geloof). De doop heeft er ook voor gezorgd dat de familie heel dicht bij elkaar was, dat ze steun hadden aan elkaar. Ze hebben ook enorm veel steun gehad aan pastor Ine, want zij heeft hen geholpen bij beslissingen nemen die ze op die moment niet zelfstandig hadden kunnen nemen.

Uit dit voorbeeld blijkt ook dat mensen sterker zijn dan dat we soms zelf denken, wat ook de vader in dit fragment zegt. Op voorwaarde dat mensen steun kunnen vinden bij andere mensen.

Ook Ine gaat op haar manier om met rouwen, door te bidden en steun te zoeken bij God. De betekenis van haar laatste zin is fantastisch: "Hier zie je mensen die goed zijn voor elkaar, die elkaar steun bieden en die veel over hebben voor de andere. Dat is voor mij ook goddelijkheid, maar dan zonder hoofdletter." Dit sluit aan bij hoe ik tegenover geloof sta: je hoeft niet gelovig te zijn, om respect te krijgen van God, je hoeft enkel te proberen een goed mens te zijn voor andere mensen.

* Vrijwilligerswerk in de gevangenis:
Jan zelf probeert het goede in elke mens te blijven zien, ook al hebben ze iets fout gedaan. Iedereen heeft minstens 1 goed ding in zich. Volgende zin die hij zei, zal me bijblijven: "Het is niet aan mij om hen een tweede keer te beoordelen. Dit is de taak van de rechters en het gerecht." Dat is zijn manier om naar het lijden van anderen te kijken.
Gonzalo moet ook omgaan met lijden. Hij is net voor de dood van zijn moeder in de gevangenis terechtgekomen. En Jan komt hem het nieuws vertellen dat zijn moeder overleden is. De wereld van Gonzalo stort in. Gonzalo heeft het moeilijk, omdat hij geen afscheid heeft kunnen nemen van zijn moeder en dat hij dingen heeft gedaan die zijn moeder niet goedkeurde. De laatste woorden van zijn moeder gericht naar Gonzalo waren: "Ondanks alles, hou ik veel van jou." Nu wil Gonzalo wel zijn verantwoordelijkheid opnemen, zijn leven op het goede pad houden. Hij wil dit doen uit respect voor zijn moeder, zodat ze toch nog fier zou kunnen zijn op hem. Het was haar laatste wens dat haar zoon terug op het goede pad zou geraken. Van zodra hij uit de gevangenis is, zal hij naar haar graf gaan. Voorlopig gaat hij iedere week naar de mis en steekt hij een kaars aan om zijn moeder te herdenken.  Gonzalo heeft veel respect voor Jan. De manier van omgaan met 'God' (hij spreekt er gewoon tegen, alles wat in hem opkomt) is de manier waarop ik met 'Hem' omga. Wanneer ik bid, is dit ook geen tekst die ik aframmel, ofzo. Het is ook gewoon vertellen wat in me komt. Voor mij heeft het eerder een therapeutisch doel, zodat ik zelf inzicht zou krijgen in wat er allemaal aan de hand is. Net zoals Gonzalo verwacht ik ook geen antwoord van God, maar het helpt me wel om zelf een oplossing te vinden.

* Rituelen:
Hoewel het maar een kort fragment is (en we daardoor niet helemaal snappen hoe hindoeïsme 'werkt'), kunnen we toch merken dat ze anders omgaan met dood, dan dat wij dat doen. Ze verbranden het lichaam, nemen dan een stukje kool van het uitgedoofde vuur en gooien het in een rivier. Zo reinigen ze de gestorven persoon; ze wissen de zonden van die persoon uit, zodat hij het niet zouden meedragen in zijn volgend leven.

* Allerzielen:
Christenen begraven hun gestorven dierbaren op het kerkhof. Vroeger was dit de ruimte rond de kerk, rijke mensen werden zelfs in de kerk zelf begraven. Niet enkel de begrafenis dient om de overledene te eren, maar ieder jaar (op Allerzielen) wordt er nog eens stilgestaan bij de mensen die we verloren hebben. We herdenken dan alle mensen die ooit een deel van ons leven waren, maar die we hebben moeten afgeven. De personen die het afgelopen jaar gestorven zijn, worden nog eens vernoemd in een kerkdienst op Allerzielen. Christenen zien de dood als een doorgangspoort naar eeuwig leven bij God.

* Ethisch leven:
Bij moslims is het zo dat de overledene eerst in een kamer moet 'klaargemaakt' worden vooraleer het gebed kan aangevat worden. De overleden persoon wordt 3 maal gewassen en in een wit doek gewikkeld.
Moslims geloven dat het aards leven slechts een 'spelletje' is van satan, dat je moet weerstaan aan de verleidingen van de duivel om zo in 'het Paradijs' terecht te komen. Wanneer je niet weerstaat aan die verleidingen, dan zal je in 'de Hel' terechtkomen. Bidden is een zeer groot onderdeel van hun geloof; wanneer ze niet bidden, wordt dit als zonde gezien. Wanneer de overledene of de nabestaanden niet bidden, dan kan deze rituele wassing niet gebeuren. Het sterven heeft dezelfde functie als bij christenen: de dood is een doorgangspoort naar een eeuwig leven bij God (in dit geval Allah). Allah 'beslist' of de overledene in het 'Paradijs' of in de 'Hel' terechtkomt.

* Martelpraktijken in Syrië:
De ene man getuigt het volgende: "je zou alles zeggen wat ze willen horen, gewoon omdat je wil dat de pijn stopt, dat ze stoppen met martelen." En deze martelpraktijken worden ook gebruikt door 'overheidsdiensten', dat is nog het ergst van alles. Je zou denken (en erop vertrouwen) dat de overheid rechtvaardig handelt en dat ze handelen vanuit 'de rechten van de mens'. Blijkbaar is dit nog niet in alle landen het geval. Degenen die gemarteld werden, gaan dit altijd met hen meedragen. Ze kunnen enkel maar proberen het een plaats te geven en verder te gaan met hun leven. En hopen dat anderen dit niet hoeven mee te maken, strijden tegen dit onrecht.

Mens en lijden: leven na de dood

Het is niet gemakkelijk om een sluitend antwoord te geven op de vraag of er leven na de dood is. Ik denk dat dit vooral afhankelijk van de positie waarin je je bevindt. Op dit ogenblik ben ik niet echt overtuigd dat er leven na de dood is. Maar ik kan me wel voorstellen dat dit een 'geruststellende' gedachte is wanneer een geliefde ongeneeslijk ziek is en wanneer je bijna afscheid moet nemen van die persoon. Het is trouwens ook raar om voor te stellen dat er na ons leven niks meer is. Maar wat er dan zou zijn (als er al iets zou zijn), daar kan ik mij ook geen beeld van vormen; gewoon "iets". 

Ik weet trouwens uit ervaring dat het (aards) leven in een knip voorbij kan zijn. En als er hierna niks meer komt, dan kan je maar beter zoveel mogelijk uit je leven gehaald hebben. Aan de andere kant als je manier van leven bepaalt hoe je hierna zal leven, dan kan je maar beter ook rekening houden met mensen.

Daarom weeg ik (en waarschijnlijk vele anderen ook) de zaken die ik doe af tegenover wat effect dit kan hebben op de wereld, op andere mensen. Ik sta volledig achter de 'carpe diem'-overtuiging, op voorwaarde dat dit gebeurt zonder mensen opzettelijk te kwetsen. Iedereen zou het recht moeten hebben om te genieten van zijn leven, zolang dit genieten geen onnodige schade berokkent aan anderen. 

Het geloven is zo moeilijk te vatten en onder woorden te brengen, dat ik me meer richt tot de dingen die bewezen kunnen worden. Zoals: het lichaam van een mens die sterft, blijft liggen op de plaats waar het begraven is (of althans toch de onderdelen die niet verteren). Wat betekent dat het lichaam niet meer leeft na de dood. De geest is natuurlijk moeilijker te doorgronden en volgens mij zal daar nooit een wetenschappelijk antwoord op gegeven kunnen worden. Dat is ook waarom het geloven wordt genoemd.
Daarom dat ik geen energie meer wil verspelen om daarover na te denken, want dat is energie die ik kan gebruiken om mijn leven waarde te geven; dingen voor mezelf te doen, waardevol te zijn voor anderen.

Het komt op het volgende neer: ik kan me niet voorstellen wat er precies is na de dood, maar ik kan me ook niet voorstellen dat er niks meer is na de dood. De enige zekerheid die ik heb, is dat ik nu leef (en daar iets waardevols van wil maken) en dat ik ooit sterf.

Mens en natuur: gedrag ecologischer maken

Ik vind van mezelf dat ik over het algemeen rekening hou met verspilling, dat ik toch vaak nadenk over beslissingen die bepalend zijn voor de natuur. Om een voorbeeld te geven: ik heb 1 peuter van anderhalf en een baby op komst. Ik was van begin af aan van plan om herbruikbare luiers te gebruiken. We hebben die aangeschaft, maar dat bleek niet ideaal te zijn. Dus dan zijn we overgestapt naar wegwerpluiers, omdat dit makkelijk was. Zo gaat het met heel wat beslissingen bij mij; ik wil wel voor natuur kiezen, maar meestal kies ik voor de makkelijkste oplossing. Nu is het wel zo dat ik af en toe toch terug kies voor natuur. Ik zou gewoon een manier moeten vinden om dit vol te houden. En hier vind ik ook dat de overheid in de fout gaat door natuurvriendelijke zaken duurder te maken dan wegwerpvoorwerpen. Aan de ene kant is dit wel logisch, maar het zorgt er toch voor dat mensen vaker voor de wegwerpvoorwerpen kiezen, enkel omdat deze goedkoper zijn. Zo is het ook met groenten van bij ons, of vegetarische producten. Ik denk dat dat de 2 zaken zijn die ervoor zorgt dat de meeste mensen niet natuurgericht leven: de kostprijs van natuurproducten en het gemak van de niet-natuurproducten.

En is het zo ook niet met groene stroom? 

Ik vind het eigenlijk idioot dat men de kerncentrales langer openhoudt (terwijl iedereen weet dat dit gevaarlijke en geen natuurvriendelijke stroom is). Zouden we niet beter investeren in groene energie; windmolens, zonne - energie,...? Waarschijnlijk brengt dit te weinig op en zou het ons enorm veel geld kosten om hierin te investeren, geld die de overheid niet heeft.

Voeding en transport zijn voor mij het moeilijkst om aanpassingen op te maken, om mijn gedrag ecologischer te maken. Dit heeft vooral te maken met gemakzucht wat ik hierboven ook al vermeld heb). Het is nu eenmaal makkelijker (het vereist minder lichamelijke inspanningen) om je auto te nemen i.p.v. met je fiets of te voet te gaan. Ook zit het weer vaak niet mee, en dan is een dak boven je hoofd en verwarming in de auto net iets gezelliger dan de regen op je gezicht en de koude wind die ertegen aan waait.

Bij voeding gaat het vooral om de kostprijs; ik lust graag vegetarisch en ik eet het dan ook ongeveer 2 maal per maand. Maar het is ook duur, waardoor ik het bv. niet gebruik in mijn spaghettisaus (en ik zou het wel doen wanneer het niet zo duur zou zijn). Groenten en fruit van andere landen zijn ook vaak goedkoper dan de groenten en fruit van bij ons. Ik vond dit onlogisch tot mijn moeder het volgende zei: "Het is normaal dat groenten en fruit van bij ons duurder zijn. In andere landen groeien ze gewoon op het land, met de regen als natuurlijke 'leverancier'. Bij ons kunnen sommige groenten enkel overleven in serres, met mensen die ze water moeten geven en daarbij nog eens de kostprijs van het water. Dit moet allemaal betaald worden, door ons." Ik denk dat ze een punt heeft, ik vind het alleen spijtig dat wij daardoor geneigd zijn om 'tegen de natuur' te kiezen.

Op vlak van wonen ben ik redelijk ecologisch, vind ik van mezelf. We wonen weliswaar in een oud huis, maar we vernieuwen het stap bij stap. En bij iedere vernieuwing, vb. de ramen, opteren we voor 1 van de milieuvriendelijkste oplossingen. Bij het leggen van onze laminaat, hebben we eerst isolatie gebruikt; hetzelfde geldt voor onze muren. Onze kachel werkt op pellets, dit is in feite niks meer dan afval van bomen. Dus ze hoeven geen bomen om te zagen om ons huis van verwarming te voorzien. We doen ook eerder een extra trui aan dan onze verwarming aan te zetten (wat wel iets moeilijker is nu we een kind hebben).

Mens en medemens: mijn gekozen waarde

De belangrijkste waarde die noodzakelijk is voor interpersoonlijk contact (en die ik dus ook wil doorgeven aan mijn kinderen/leerlingen) is respect. Ik had meerdere waarden genoteerd, maar respect omvat zowat al die waarden. Alle andere waarden die ik belangrijk vind, volgen uit respect: eerlijkheid, verdraagzaamheid, oprechtheid. Wanneer je respect hebt voor personen dan ben je automatisch eerlijk tegen hen, en door eerlijk te zijn tegenover anderen toon je je respect. Het kan wel eens voorkomen dat je liegt, maar als je werkelijk respect hebt voor die persoon, dan zal je je niet goed voelen bij die leugen. 

Ik ben ervan overtuigd dat je in de meeste relaties met anderen respect kan krijgen doordat je zelf respect geeft. Respect afdwingen voelt niet goed aan, omdat ik dat interpreteer als 'forceren'. Ik ga ervan uit wanneer je respect moet afdwingen, dat de andere dan handelt vanuit angst i.p.v. vanuit waardering voor je persoon.

Respect is er op veel verschillende vlakken: respect voor de natuur, respect voor jezelf, respect voor je medemens, respect voor materiaal,... Ik vind dat het onze taak is om deze waarde door te geven aan kinderen; dit kunnen we het best doen door zelf op een respectvolle manier om te gaan met bovenvermelde zaken. Het heeft geen enkel nut om vooraan in de klas te staan 'prediken' dat je leerlingen milieuvriendelijk moeten zijn en moeten sorteren, wanneer je na school zelf je koekjespapier op de grond gooit (dit gevoel heb ik bij sommige priesters; ze prediken liefde, vergeving, behulpzaamheid, terwijl ze die waarden zelf niet lijken te bezitten wanneer ze buiten hun kerkgebouw stappen --> hoort eigenlijk bij religie, maar sluit aan bij de zin over milieuvriendelijkheid).

Respect is volgens mij een waarde om na te streven, want er is waarschijnlijk niemand die deze waarde op elk moment en bij iedere persoon hanteert. Want iedereen heeft ooit wel eens gelogen, iedereen heeft ooit wel eens iemand of iets op een niet-respectvolle manier behandeld. Dat is ook wat ons menselijk maakt, we maken fouten. Respect heeft dan ook te maken met het toegeven van die fouten, in staat zijn om 'sorry' te zeggen.