Mens en zingeving: wie/wat geeft zin aan mijn leven?

Het belangrijkste in mijn leven is ongetwijfeld mijn zoon (mijn kinderen, want misschien komen er ooit wel nog kinderen bij). Hij kan mij ontroeren met iets te doen waarvan ik niet wist dat hij het al kon, vb. zijn eerste stappen, een bal in een beker doen en terug uithalen, blokken stapelen,... Ik ben dan zo trots (terwijl het voor ons zo eenvoudig lijkt). Dan besef ik: hiervoor sta ik iedere morgen op (en voor nog andere dingen, maar dit is de belangrijkste reden). Om hem uit te dagen een stap verder te zetten in zijn ontwikkeling, om hem daarbij te helpen en hem te 'prijzen' wanneer hij erin slaagt. Die trotsheid is ook op zijn eigen gezicht af te lezen, dat geeft mij zo'n goed gevoel. Tijd met hem doorbrengen, hem kunnen knuffelen, hem troosten,... Soms lijkt het alsof hij mij nodig heeft, maar ik ben ervan overtuigd dat het andersom ook zeker waar is: ik heb hem ook nodig (om het anders te zeggen: hij geeft een meerwaarde aan mijn leven).

Het liedje dat ik aan hem opdraag (en dat we ook gespeeld hebben op zijn welkomstfeest) is "Niemand zo trots als wij" van Jan Smit. Het omschrijft heel goed wat hij voor mij betekent, wat zijn komst bij mij heeft losgemaakt.

Het op 1 na belangrijkste in mijn leven is mijn vrouw. Zij is de persoon die mij het beste kent (denk ik) en mij ondanks mijn mindere kanten aanvaard en lief heeft. Omgekeerd is dit ook het geval. En wanneer ik een mindere dag heb, is zij de persoon die mij kan oppeppen en erdoorheen sleurt. In sommige zaken herken ik mij in haar, maar op andere vlakken is zij zo anders waardoor mijn eigen visie verruimt wordt. Ze is een andere persoon, maar wanneer zij geraakt wordt, dan voelt het alsof ik ook geraakt word. Dan lijken we 1 persoon. En dat is wat onze relatie typeert en ook zo uitzonderlijk maakt (ik bedoel: niet uitzonderlijk in de wereld, want ik hoop dat er nog mensen zijn die dit ervaren. Wel uitzonderlijk als: zij is de enige persoon met wie IK zo'n band heb). Zij is de sterkere, minder emotionele versie van mezelf. (het liedje "Zij" van Marco Borsato sluit hierbij goed aan)

Ook familie en vrienden zijn personen die zin geven aan mijn leven. Zoals iedere mens heb ik ook behoefte aan contact met mensen. Mensen die ik kan vertrouwen, mensen waarmee ik samen kan lachen, waarmee ik over allerlei zaken kan praten (of we het nu eens zijn of niet) zonder dat het vertrouwen beschadigd wordt. Die mensen vind ik terug in mijn familie (die ik weliswaar niet zelf 'gekozen' heb, maar met wie er altijd een 'diepere' band is). Familie is er altijd en zal er volgens mij ook altijd zijn voor mij (ik denk dat dit voor de meesten onder ons geldt). Je weet wat je eraan hebt: je gevoel kan in extremen gaan: je kan ongelooflijk boos zijn op hen (en je mag dat ook uiten, omdat je weet dat het toch terug goed komt), maar ze kunnen ook de extreme blijdschap in je naar boven brengen. Zelfs als ze niks zeggen weet ik vaak wat ze denken. Vrienden lijken een beetje op familie; vrienden zijn in principe de familie die je wel zelf kan kiezen. Maar ze bezitten min of meer dezelfde eigenschappen (maar dan met iets minder zekerheid dat het altijd goed komt, omdat die bloedband niet aanwezig is). Ik heb het geluk dat ik vrienden en familie heb waar ik op kan rekenen, die me helpen als ik hulp nodig heb (vb. bij het schilderen van ons huis, het opvangen van mijn zoon, mijn vrienden steunden me zelfs bij het overlijden van mijn grootouders). Ooit heb ik me zorgen gemaakt dat ik weinig vrienden had (in vergelijking met anderen), nu besef ik: het is niet de hoeveelheid vrienden die belangrijk is, maar het is de kwaliteit van de vriendschap, de sterkte van de band met je vrienden. En dan weet ik dat ik heel dankbaar mag zijn met zulke vrienden en familie.

Er zijn ook mensen met wie ik geen band heb, die toch zin geven aan mijn leven. Dat zijn de mensen die hun leven in dienst stellen van anderen, de 'helden' van deze wereld. En dat kan zeer klein (vb. de brandweerman die persoon of dier uit een brandend huis redt), maar dat kan ook zeer groot (vb. Pater Damiaan die de melaatsen hielp). Ik kijk naar al deze personen op en wil graag hun voorbeeld volgen (hoewel ik me dan ook meteen afvraag of ik het lef wel heb, of ik mijn eigen leven wel wil opgeven/in gevaar brengen om anderen te redden/helpen). Ze dagen mij, door hun acties, uit om iets te betekenen voor anderen (en dus ook voor de wereld). Ik hoop dat ik ooit kan zeggen: ik heb iemand geholpen, ik ben een meerwaarde geweest in iemands leven, ik heb zin gegeven aan iemands leven (en dan bedoel ik niet zo zeer iemand uit mijn familie- of vriendenkring, maar vooral personen met wie ik oorspronkelijk geen band heb, zoals 'onbekenden' voor mij een meerwaarde zijn).

Naast personen heb ik ook nog 2 dingen die belangrijk zijn in mijn leven, nl. sport en de natuur.

Sport op zich geeft misschien geen zin aan mijn leven (zoals vrienden of mijn zoon dat doen), maar het is wel belangrijk, want het zorgt voor mijn ontwikkeling als persoon. En ik als persoon geef wel zin aan mijn eigen leven. Ik heb sport nodig, om te ontspannen, maar ook om mijn lichaam eens in te spannen (het is eerder: de hersenen ontspannen, het lichaam spant in). Zonder sport zouden zowel mijn hersenen als mijn lichaam minder 'fris' zitten, minder tot hun volledig recht komen. Ik voel mij goed wanneer ik gesport heb (meestal ga ik lopen, wandelen of fietsen). Het geeft mij een boost, zo kan ik na het sporten makkelijk zaken aan, die mij zonder de sport frustratie zouden opleveren. Nadat ik gesport heb, kan ik mij beter concentreren, lijk ik de zaken beter in zijn geheel te zien. 

Het tweede is de natuur. Ik kan zo genieten van de natuur, jammer genoeg doe ik (doen wij) dit te weinig. De natuur is zo boeiend en mooi, elk seizoen wordt door iets anders gekenmerkt (en telkens is dit wonderbaarlijk). Ik geniet van de zon, de sneeuw, het vallen van de blaadjes, het opengaan van een bloem,... Het is vooral genieten wanneer de natuur gecombineerd wordt met stilte (geen geluiden uit het verkeer, uit de industrie), met rust (echt ontspannend). Maar ik hou ook van de onrust van de natuur (op 1 of andere manier vind ik dit ook mooi): storm op zee, vulkaanuitbarstingen, tornado's, zelfs tsunami's. Ik weet het, het klinkt grof. Ik bedoel alleen; de kracht die uitgaat van de natuur is zo overweldigend dat het ook weer mooi wordt. En ja, ik vind het ook erg dat mensen daar vaak slachtoffer van zijn. Aan de andere kant: denken wij niet al te vaak dat wij boven alles staan, dat wij alles kunnen controleren? Misschien is dit het antwoord van de natuur. We kunnen de natuur niet controleren, die is zoveel sterker dan de mens, ondanks het feit dat we zelf deel uitmaken van de natuur. Maar ik heb vaak het gevoel dat mensen dat niet meer beseffen, dat we denken dat we hoger gepositioneerd zijn dan de natuur, en dat wij dan ook mogen doen met de natuur wat we willen. Natuurfenomenen/rampen tonen ons dat het andersom is en dat wij met respect horen om te gaan met de natuur. Dit opent mijn ogen, zorgt ervoor dat ik let op hoe ik omga met de natuur; recycleren, vaker te voet gaan i.p.v. altijd de auto te nemen, meer natuurproducten gebruiken. Dit lukt niet altijd, maar ik probeer er toch voor open te staan en dat is al een grote stap.